ارتباط بین تجربه خشونت در دوران کودکی و پیدایش انواع اختلالات روانشناختی و یا آسیبهای اجتماعی، امری مشهود بوده که از دیرباز پشتوانه پژوهشی گسترده ای را به خود اختصاص داده است. اما جالب است بدانیم که تجربه خشونت در دوران کودکی می تواند بعنوان یک عامل خطر برای بروز سرطان در بزرگسالی باشد (هاودستاد و همکاران، 2020). تجارب ناخوشایند دوران کودکی خصوصاً تجربه آزار جسمانی و روانشناختی می تواند زمینه ساز بروز سرطان در آینده باشد (هالمن و همکاران، 2016).

علاوه بر نقش تجربه خشونت و بدرفتاری در دوران کودکی بر بروز سرطان، می توان به اثرات سوء آن بر سلامت روانشناختی بهبودیافتگان از سرطان نیز اشاره کرد. نتایج حاصل از پژوهش های انجام شده در این حیطه نشان می دهد که تجربه خشونت و آزار در دوران کودکی می تواند کیفیت زندگی بهبودیافتگان از سرطان پستان را درحد قابل ملاحظه ای کاهش دهد. البته نباید از نقش تعدیل کننده متغیرهایی همچون حمایت اجتماعی در این موارد غافل بود (فاگوندز و همکاران، 2012).

بدیهی است که با توجه به نقش خشونت در بروز بیماری و همچنین اثرات آن بر کاهش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان، اقدامات پیشگیرانه و حمایتی در این زمینه، امری ضروری در راستای حفظ و ارتقاء سلامت جسمانی و روانشناختی جامعه هدف خواهد بود.